من اينگونه نبودم

من سرکش بودم من جوان بودم من عاشق بودم

همه جا را بر هم می زدم تا رام شدگان رم کنند. هر جا پا می گذاشتم،

نوای عشق را یادآوری می کردم و به خفتگان آن را می آموختم

آنقدر جنب و جوش داشتم که گاهی احساس می کردم پرواز می کنم

آنقدر بصیرت داشتم که هنگام خروش موجها خدا را می دیدم

پیرها مرا که می دیدند طراوت جوانی را مرور می کردند و

کودکان مرا همراز قصه هایشان می کردند

به من هدیه کنند. پرندگان را غذا می دادم تا برایم دعا کنند

برایشان آواز می خواندم تا بلندتر خدا را صدا زنند

به کودکان می آموختم چگونه خداوند را فرا خوانند

و به دختران یاد می دادم چگونه لبخند بزنند

به مجنونان سودای عاشقی و به معشوقان ناز را می آموختم

من اینگونه نبودم

تا مگر به آن گرفتار شوم و رام شوم

نه سرد بود نه گرم ،نه زیبا بود نه زشت، نه خلوت بود نه پر ازدحام ،

نه ابری نه آفتابی. همه چیز عادی بود

و با تبسمی کودکانه آن را به تو تقدیم کردم

فهمیدم ، به سادگیم خندیدی

!

و این همان دامی بود که روزگار برای رام کردنم اندیشیده بود

و من دیگر دلم را ندیدم

!

دلم آن قدر سنگین بود که آن را رها کردی؟

یا آنقدر سبک بود که پروازش دادی؟

!

یا آنقدر کوچک بود که گمش کردی؟

گم شده؟؟

هر تکه اش را به دور دستی پرتاب کردی تا هیچ وقت آن را نیابم و دیوانه شوم

نه خروش موجی برایم زیباست

نه لبخندی، نه امیدی، نه بوسه ای نه آوازی

...

حتی حافظ هم دیگر به من راست نمی گوید دیگر از آن تک سوار خبری نیست

کاش دلی در کار نبود که عشقی باشد و دامی و تو

اصلا نفهمیدم کی پیر شدم